“De Norah Jones van
Kaapverdië”, dat is een van de bijnamen, die Carmen Souza in de loop van de
voorbije jaren van de pers opgespeld kreeg. Dat lijkt een eretitel te zijn en
tegelijk doet hij deze prachtzangeres onvoldoende recht. Immers, beluistering
van deze nieuwe plaat leert ons dat er minstens evenveel te zeggen valt voor
een vergelijking met Nina Simone en dan spelen we toch al snel in een andere
klasse. De samenwerking tussen dit duo gaat al terug tot de eerste plaat van
Carmen: Theo Pascal, gerenommeerde Portugese bassist, die vooral in de jazz
actief is, ontdekte het talent van Carmen al toen die nog maar 17 of 18 jaar
was (ze is er nu 34) en sindsdien zijn ze dus blijven samenwerken, nu al zes
platen lang.
Deze CD is wellicht
niet de makkelijkste, die u dit jaar onder de laser zal schuiven, maar de
muziek is wel van de prachtigste soort, die u ooit ergens te horen kan krijgen.
Elf tracks, waarvan 8 zelfgemaakte en covers van Glen Miller's “Moonlight
Serenade”, Horace Silver's “Cape Verdean Blues” en de traditional “Mira-me
Miguel”.
De eigen songs
balanceren allemaal in het grensgebied tussen jazz en world. Dat ligt enerzijds
aan de nogal prominente rol voor de bas van Pascal en anderzijds aan de
melodielijnen die gevolgd worden en die heel vaak folky kenmerken vertonen. De
soepele, bijzonder wendbare stem van Souza doet de rest. U hoeft bij voorbeeld
maar eens te luisteren naar “Twenty Choices” om te weten wat ik bedoel: nu eens
klinkt ze als Billie Holiday, dan weer is ze de smurfin uit de tekenfilms van
Peyo. Een stemartieste dus, maar dan wel eentje die fameus kan zingen en
scatten. Een duel met de sax of de piano gaat ze niet uit de weg en zo maakte
ze van haar stem in extra instrument van het jazz-ensemble dat haar begeleidt.
Daarover moet ik nog iets vermelden: de zoon van Theo Pascal, Zoé, drumt mee op
twee nummers en het laat zich nu al raden dat die jongen het heel ver zal
schoppen. Zeer duidelijk een verhaal van “appel en boom”, maar dit even
terzijde.
“Mira-Me Miguel” mag
dan al het vlotst in het oor liggen, hét prijsnummer van de plaat is voor mij
toch “Oui ou Non”met z'n heel ongebruikelijke ritmes en gesyncopeerde lijntjes.
Ik herhaal: niet meteen gemakkelijke muziek, maar wel een erg mooie plaat van
in dame die alles heeft om alle genres te overstijgen en op den duur
gewaardeerd te worden om wat ze werkelijk is: in onvoorstelbaar straffe zangeres.
Je kunt nogal wat van haar muziekjes beluisteren via de soundcloudlink bij deze
recensie. Doe er uw voordeel mee en ga effectief eens luisteren. “Epistola” is
Portugees voor “brief” en naar Carmen zelf aangeeft in de liner notes van de
plaat, is het in brief aan iedereen die voldoende open van geest is om te
luisteren. U zou zich vooral aangesproken moeten voelen....Prachtplaat!"
Dani Heyvaert
http://www.rootstime.be/
No comments:
Post a Comment